توضیحات
مقاله انگلیسی رایگان در مورد شیوه های مدیریت منابع انسانی و میزان آسیب های سازمانی – الزویر ۲۰۲۱
Human resource management practices and organizational injury rates
بخشی از متن مقاله:
AbstractIntroduction:
This study investigated the extent to which five human resource management (HRM) practices—systematic selection, extensive training, performance appraisal, high relative compensation, and empowerment—simultaneously predicted later organizational-level injury rates.
Methods:
Specifically, the association between these HRM practices (assessed via on-site audits by independent observers) with organizational injury rates collected by a national regulatory agency one and two years later were modeled.
Results:
Results from 49 single-site UK organizations indicated that, after controlling for industry-level risk, organization size, and the other four HRM practices, only empowerment predicted lower subsequent organizational-level injury rates. Practical Applications: Findings from the current study have important implications for the design of HRM systems and for organizational-level policies and practices associated with better employee safety.
Introduction
The last three decades have seen considerable research interest in the effects of human resource management (HRM) systems on employee outcomes (e.g., Arthur, 1994, Becker and Huselid, 1998, Beijer et al., 2021, Boon et al., 2019, Delery and Doty, 1996, Huselid, 1995, MacDuffie, 1995, Toh et al., 2008, West et al., 2006, Youndt et al., 1996). A range of labels, such as ‘high involvement management’ (e.g., Forth & Millward, 2004), ‘high commitment management’ (e.g., Wood & de Menezes, 1998), and ‘high performance work systems’ (e.g., Huselid, 1995, Liao et al., 2009) have been used to describe various sets of organizational practices that aim to involve employees, generate employee commitment towards their work and the organization, and ultimately improve organizational performance.Organizational practices that comprise HRM systems are “the specific methods and procedures that the organization adopts to implement the organization’s principles and policies” (Posthuma, Campion, Masimova, & Campion, 2013, p. 1189). HRM systems comprise ‘bundles’ of these organizational practices that have complementary effects (Ogbonnaya, Daniels, Tregaskis, & Van Veldhoven, 2013), with each bundle of practices preferably “creating synergistic effects in which certain practices reinforce one another to increase organizational efficiency and effectiveness” (Posthuma et al., 2013, 1185). Many studies have focused on how these HRM systems are measured and how they affect performance (for reviews, see Boon et al., 2019, Godard, 2004, Wall and Wood, 2005, Wright et al., 2005). Most of these studies tend to concentrate on conventional financial and labor performance indices, to the neglect of more employee-centered criteria such as occupational health and safety (Delery and Gupta, 2016, Godard, 2004, Shaw and Delery, 2003).
چکیده مقدمه:
این مطالعه میزان پنج شیوه مدیریت منابع انسانی (HRM) -انتخاب سیستماتیک، آموزش گسترده، ارزیابی عملکرد، جبران خسارت نسبی بالا، و توانمندسازی- را بررسی کرد که به طور همزمان میزان آسیب های بعدی در سطح سازمانی را پیش بینی کردند.
مواد و روش ها:
به طور خاص، ارتباط بین این شیوههای مدیریت منابع انسانی (که از طریق ممیزی در محل توسط ناظران مستقل ارزیابی شد) با میزان آسیبهای سازمانی جمعآوریشده توسط یک آژانس نظارتی ملی یک و دو سال بعد مدلسازی شد.
نتایج:
نتایج از 49 سازمان تک سایتی بریتانیا نشان داد که، پس از کنترل ریسک در سطح صنعت، اندازه سازمان، و چهار روش دیگر HRM، تنها توانمندسازی نرخ آسیبهای سطح سازمانی کمتری را پیشبینی کرد. کاربردهای عملی: یافته های مطالعه حاضر پیامدهای مهمی برای طراحی سیستم های HRM و سیاست ها و شیوه های سطح سازمانی مرتبط با ایمنی بهتر کارکنان دارد.
نتایج:
نتایج از 49 سازمان تک سایتی بریتانیا نشان داد که، پس از کنترل ریسک در سطح صنعت، اندازه سازمان، و چهار روش دیگر HRM، تنها توانمندسازی نرخ آسیبهای سطح سازمانی کمتری را پیشبینی کرد. کاربردهای عملی: یافته های مطالعه حاضر پیامدهای مهمی برای طراحی سیستم های HRM و سیاست ها و شیوه های سطح سازمانی مرتبط با ایمنی بهتر کارکنان دارد.
معرفی
در سه دهه اخیر، علاقه تحقیقاتی قابل توجهی در مورد تأثیرات سیستم های مدیریت منابع انسانی (HRM) بر نتایج کارکنان مشاهده شده است (به عنوان مثال، آرتور، 1994، بکر و هوسلید، 1998، بیجر و همکاران، 2021، بون و همکاران، 2019، دلری و دوتی، 1996، هوسلید، 1995، مک دافی، 1995، تو و همکاران، 2008، وست و همکاران، 2006، یوندت و همکاران، 1996). مجموعهای از برچسبها، مانند «مدیریت مشارکت بالا» (به عنوان مثال، فورث و میلوارد، 2004)، «مدیریت تعهد بالا» (به عنوان مثال، وود و دی منز، 1998)، و «سیستمهای کاری با عملکرد بالا» (مانند Huselid، 1995، لیائو و همکاران، 2009) برای توصیف مجموعههای مختلفی از شیوههای سازمانی استفاده شده است که هدف آنها مشارکت کارکنان، ایجاد تعهد کارکنان نسبت به کار و سازمان و در نهایت بهبود عملکرد سازمانی است. شیوههای سازمانی که شامل سیستمهای مدیریت منابع انسانی میشوند عبارتند از: روش ها و رویه های خاصی که سازمان برای اجرای اصول و خط مشی های سازمان اتخاذ می کند» (پستوما، کمپیون، ماسیمووا و کمپیون، 2013، ص 1189). سیستمهای مدیریت منابع انسانی مجموعهای از این شیوههای سازمانی را تشکیل میدهند که دارای اثرات تکمیلی هستند (Ogbonnaya، Daniels، Tregaskis، و Van Veldhoven، 2013)، با هر دسته از شیوهها ترجیحاً «اثرات هم افزایی ایجاد میکنند که در آن شیوههای خاص یکدیگر را برای افزایش کارایی سازمانی تقویت میکنند و اثربخشی» (پوستوما و همکاران، 2013، 1185). بسیاری از مطالعات بر چگونگی اندازهگیری این سیستمهای HRM و تأثیر آنها بر عملکرد متمرکز شدهاند (برای بررسی، به Boon et al., 2019, Godard, 2004, Wall and Wood, 2005, Wright et al., 2005 مراجعه کنید). بیشتر این مطالعات بر روی شاخصهای عملکرد مالی و کار متعارف تمرکز میکنند و از معیارهای کارمند محورتر مانند سلامت و ایمنی شغلی غفلت میکنند (دلری و گوپتا، 2016، گدار، 2004، شاو و دلری، 2003).
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.